Մոլորված դաշտի գարունը

Ինչ-որ մեկի մենությունը

թափառում էր գիշերային փողոցով:

Ինչ-որ քաղաքի անձրև

հոսում էր մենության անծանոթ դեմքով:

-Բոլոր մենությունները

նույն դեմքերն ունեն,-ասաց փողոցը:

-Ես ճանաչում եմ այդ դեմքերը,-

ասաց կավե արձանի մի ստվեր,

որը նախորդ կյանքում մենության,

անձրևի և գաղթական քամու հետ

թափառել էր գիշերային փողոցով:

Ինչ-որ փողոցի մենություն

իր կավե արձաններն էր որոնում

գիշերային քաղաքում:

-Ի՞նչ քաղաք, առանց մենավոր փողոցի,-

միալար մաղում էր գիշերային անձրևը,

որը նախորդ կյանքում գոլորշի էր եղել,

հայտնվել այնպիսի տեղում,

ուր կարող էր միայն քամին, օդը

և նորածին մանկան ձայնը հայտնվել:

-Ի՞նչ քաղաք, առանց մենավոր փողոցի,-

անձրևի հետ կրկնում էր նորածին մանկան ձայնը,

իսկ առավոտը հոսում էր գոլորշու միջով,

մանկան ձայնի հետ կաթում

մոլորված և անճանապարհ դաշտերի վրա:

Հանկարծ փողոցը հայտնվեց իր նախկին տեղում

և նորածին մանկան ձայնով ասաց.

-Գիտե՞ք, ես հեռանալիս տեսա

մոլորված դաշտի գարունը

և վերադարձա իմ նույն տեղը:

Բոլոր դեմքերը փակեց թանձր գոլորշին,

որը նախորդ կյանքում անձրև էր եղել:

Նորայր Գրիգորյան

Մեկնաբանություններ